Τίμησαν τον ΕΛΑΣ και τον Άρη Βελουχιώτη στην επέτειο της Απελευθέρωσης της πόλης (Φωτογραφίες)

Τίμησαν   τον ΕΛΑΣ και τον Αρη Βελουχιώτη στην επέτειο της απελευθέρωσης της πόλης
«Γράψαμε Ιστορία – Συνεχίζουμε – Θα νικήσουμε!».
Παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα και αρκετού κόσμου η Τομεακή Οργάνωση του ΚΚΕ Φθιώτιδας   τίμησε το απόγευμα της Πέμπτης στην Πλατεία Λαού στην Λαμία , στο Άγαλμα του Πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ Άρη Βελουχιώτη την απελευθέρωση της πόλης από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής .Στην εκδήλωση Κεντρικός Ομιλητής ήταν το Μέλος της Γραμματείας του ΚΚΕ Κώστας Μπάτσικας ενώ χαιρετισμό απεύθυναν ο Δημήτρης Αλεξόπουλος Γραμματέας της ΚΝΕ Φθιώτιδας και ο Πρόεδρος του παραρτήματος ΠΕΑΕΑ/ΔΣΕ Χρήστος Φυσέκης.  
«Κλείνουν 74 χρόνια από την Απελευθέρωση της Λαμίας. Είχαν περάσει 1275 τραγικές μέρες από εκείνη τη μαύρη Κυριακή του Πάσχα στις 20 Απρίλη του ’41, όταν ο στρατός της ιμπεριαλιστικής ναζιστικής Γερμανίας κατέλαβε την πόλη και σηματοδότησε την έναρξη της πιο βάναυσης κατοχής από τις δυνάμεις του άξονα.
Στις 18 Οκτώβρη του ’44, δυνάμεις του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ με επικεφαλής τον πρωτοκαπετάνιο Άρη Βελουχιώτη κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας, απελευθερώνοντας τη Λαμία.
Η προσμονή της Λευτεριάς που φαινόταν πλέον να ζυγώνει μαζί με το πρωτοφανές κλίμα ενθουσιασμού, συνυπήρχε με την έντονη ανησυχία, γιατί κατά την πάγια τακτική τους οι κατακτητές φεύγοντας, προκαλούσαν ανυπολόγιστες καταστροφές σε κτίρια – υποδομές, αποθήκες τροφίμων, αφήνοντας πίσω τους στάχτες και ερείπια.
Στη Λαμία στόχος τους ήταν οι μεγάλες αποθήκες πυρομαχικών στο Στρατόπεδο Τσαλτάκη (όπου στη διάρκεια της κατοχής μεταφόρτωναν τα πυρομαχικά στα τραίνα από το Λιανοκλάδι με κατεύθυνση το λιμάνι της Στυλίδας για μεταφορά τους στα πλοία).
Στο σχέδιό τους επίσης ήταν να ανατιναχτούν το εργοστάσιο Ηλεκτροπαραγωγής της Ηλεκτρικής Εταιρείας στην οδό Λεωνιδίου και το τηλεφωνικό κέντρο της ΑΕΤΕ (Ανώνυμη Ελληνική Τηλεφωνική Εταιρεία) στην οδό Αινιανών.
Κινδύνευαν επίσης με ολική καταστροφή οι αποθήκες τροφίμων του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού που βρίσκονταν σε διάφορα σημεία της πόλης: Στο παλιό νοσοκομείο στην οδό Φλέμινγκ (σημερινό Δημαρχείο), στο σιδηροδρομικό σταθμό Λαμίας, στο παλιό Γυμνάσιο Αρένων (σημερινό 6ο Γυμνάσιο και κτίρια στον οδό Παλαιολόγου).
Η ισχυρή όμως δύναμη της 13ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ στη Ρούμελη, με δύναμη 7.000 ανταρτών, δίνοντας σημαντικές μάχες, όπως στη Μεγάλη Βρύση που στοίχισε την απώλεια 9 ανταρτών, ανάγκασαν τους Γερμανούς να κινηθούν βόρεια προς την κατεύθυνση του Δομοκού, αποχωρώντας οι τελευταίοι από την πόλη στις 18 Οκτώβρη το βράδυ.
Από τα ξημερώματα τις 19ης Οκτώβρη άρχισαν να μπαίνουν στο κέντρο της Λαμίας ένα-ένα τα αντάρτικα τμήματα και μαζί τους οι αντιπρόσωποι της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ. Η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ και του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ.
Ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Άρης Βελουχιώτης επέστρεψε από την Πελοπόννησο, έχοντας φέρει σε πέρας την αποστολή του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΑΣ να εκδιώξει τους Γερμανούς και να συντρίψει τα προδοτικά τάγματα ασφαλείας, επέστρεψε στην πόλη που γεννήθηκε με τους μαυροσκούφηδες, όπου ο λαός τους υποδέχτηκε σαν Απελευθερωτές. Να πώς περιγράφει ο Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) την υποδοχή του Άρη στη Λαμία:
“Έξω από τη Λαμία ακόμα από την Άμπλιανη κι απάνω μέχρι την είσοδο της πόλης, ο κόσμος που ήταν συγκεντρωμένος δεξιά και αριστερά του δρόμου με την εμφάνισή μας άρχισε να ζητωκραυγάζει και να χειροκροτεί. Έξαφνα, καμία 20αριά νέοι, κι από πίσω κι άλλοι, πετάγονται στη μέση του δρόμου και ρίχνονται απάνω μας, άλλοι πιάνουν μπροστά τα χαλινάρια από τα άλογα και άλλοι πηδάνε να πιάσουν τα χέρια μας να μας χαιρετίσουν. Τ’ άλογα αγρίεψαν, άρχισαν να χοροπηδάνε. Ξεκαβαλικέψαμε και προχωράμε πεζοί, μπροστά ο Άρης, δεξιά κι αριστερά εγώ με τον παπα-Ανυπόμονο κι από πίσω ακολουθάνε οι Μαυροσκούφηδες. Στην είσοδο της πόλης εκεί που ήταν παλιά το φυλάκιο του φόρου κοντά στις σιδηροδρομικές γραμμές, μας περίμεναν χιλιάδες κόσμου που μας υποδέχτηκαν με έξαλλο ενθουσιασμό και την ώρα που το τμήμα των ανταρτών παρουσίαζε όπλα και ο μπάρμπα-Θύμιος ο Ζούλας έδωνε αναφορά, όλος εκείνος ο κόσμος με μία φωνή άρχισε να τραγουδάει το ‘Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα’.
Το τι έγινε από δω μέχρι την Πλατεία Ελευθερίας δεν περιγράφεται. Το συγκεντρωμένο πλήθος δεξιά και αριστερά του δρόμου, στο πέρασμά μας ζητωκραύγαζε και μας έρανε με λουλούδια, ενώ πολλοί αντάρτες ενθουσιασμένοι από αυτά που έβλεπαν άρχισαν να πυροβολάνε. Και μέχρι να φτάσουμε στην πλατεία Ελευθερίας, πολλές φορές στη διαδρομή τους έσπασαν την παράταξη των ανταρτών αλλού γυναίκες για να στρώσουν χαλιά στο δρόμο κι αλλού παιδιά και κοπέλες για να μας περάσουν στο λαιμό στεφάνια και να παραδώσει ο Νικηφόρος το κλειδί της πόλης στον Άρη”.
Στη συνέχεια ο Γιώργος Χουλιάρας (Περικλής) ανακοίνωσε ότι ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ υποσχόταν να μιλήσει στο λαμιώτικο λαό την Κυριακή 29 Οκτώβρη στην παμφθιωτική πανηγυρική εκδήλωση που προετοίμαζε το ΕΑΜ στη Λαμία με αφορμή την 4η επέτειο του «ΟΧΙ», συγκέντρωση όπου εκφωνήθηκε ο μνημειώδης “Λόγος της Λαμίας” με τη βαριά πολιτική και ιστορική παρακαταθήκη που φέρει ως σήμερα, 35 μόλις μέρες πριν τη μεγάλη σύγκρουση των Δεκεμβριανών στην Αθήνα.
«Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνησε και με περηφάνια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρον μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Έκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις και πάλη επαναστατική. Μιλούν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε μια κηλίδα. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; Τιμή μου μεγάλη και τιμή μεγαλύτερη στο ΚΚΕ ότι γλίτωσα από τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα, που φερόντανε τροχάδην στο γκρεμό, με αγνά επαναστατικά στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο Κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο Κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».
 

Φωτογραφίες